جدل های بیهوده !
چند روزی است که دوباره بحث اشتغال همزمان پزشکان در دو حوزه خصوصی و دولتی دستمایه جدال بین دولت و مجلس و مردم شده است. بحثی کهنه اما مهم.
بی شک در فرایند قانونگذاری تصویب یک قانون همگان را راضی نمی کند و بسیار طبیعی است که بخشی از جامعه بواسطه به خطر افتادن منافع شان، از وضع چنین قوانینی نه تنها راضی نبوده که بر علیه آن نیز قیام کنند، اما نکته مهم این است که آنانی که منافعشان به خطر افتاده چند درصد از جمعیت کشور را تشکیل می دهند؟
اساسا چه مقدار از منافعشان به خطر افتاده است؟
در صورتی که اشتغال پزشکان محترم در یکی از مناصب دولتی و کار در آنها تکافوی زندگی آنان را نمی کند، و بخش خصوصی را ترجیح می دهند آیا بهتر نیست به بخش دلخواه خود بسنده کرده تا در این کویر بیکاری فضای اشتعال جدید برای جویندگان کار ایجاد شود؟
شاید طرح این سؤال به این شکل بهتر باشد که ؛ اگر از ابتدای انقلاب اسلامی تا کنون پزشکان محترم در مناصب حساس و مهم و تصمیم ساز مدیریت کشور قرار نمی گرفتند، آیا این قانون (ممنوعیت اشتغال همزمان پزشکان در پست های دولتی و خصوصی ) مدتها پیش به تصویب نمی رسید؟
سؤال مهم دیگر اینکه چه تفاوتی بین جمهوری اسلامی ایران که داعیه عدالت اجتماعی را دارد با جوامع سرمایه داری که تنها پول تعیین کننده همه مسائل است، وجود دارد؟
سؤال مهم دیگر اینکه آیا در جامعه اسلامی ما دانش آموزانی که قصد انتخاب رشته تحصیلی را دارند، به قصد خدمت به مردم و کشورشان رشتۀ پزشکی را انتخاب می کنند یا قصد تجارت دارند؟
آیا وقت آن فرا نرسیده است با یک نظرخواهی ملی پاسخ این پرسش از جامعه طلب شود که در حال حاضر به رشتۀ پزشکی به منزله کاری مقدس و دینی و خدمتی بزرگ به جامعه بشری نگریسته می شود یا تجارت؟
ضمن احترام کامل به پزشکان متعهد فراوانی که در کشور عزیزمان برای خدمت صادقانه به هم نوعان خود سر از پا نمی شناسند و متعهدانه و خالصانه در پی عملی کردن سوگند پزشکی خود هستند، از تمامی پزشکانی که در رأس کارهای دولتی هستند عاجزانه درخواست می کنم که جای خود را به متخصصین موجود در کشور( دانش آموختگان مدیریت مالی، مدیریت دولتی،مدیریت صنعتی، مدیریت IT ، علوم اجتماعی، علوم سیاسی، اقتصاد، حسابداری، حسابرسی و ...) در رشته های مختلف دهند تا ضمن تکریم دانش آموختگان تخصصی هر حوزه ، فضا برای اشتغال در مناصب تخصصی هر یک از آنان فراهم شده و گامی به سوی تخصصی تر شدن فضای کسب و کار و نیز تقسیم کار اجتماعی متوازن برداشته شود.
به امید روزی که بتوانیم با عقلانیت مبتنی بر اعتقادات و باورهای دینی و به دور از سیاست زدگی ها و منفعت طلبی ها ، در مسیر تحقق عدالت اجتماعی مورد نظر الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت حرکت کنیم. ان شاء الله
