سفیری بدون پاسپورت دیپلماتیک
داستان راننده تاکسی در سنگاپور
دوستی می گفت : شش سال پیش به یک راننده تاکسی در سنگاپور، یک بیزینس کارت دادم تا طبق آدرس ، من را به جای خاصی برساند.
راننده در آخرین نقطه، دور یک ساختمان پیچید. تاکسی متر یازده دلار نشان می داد اما او فقط ده دلار گرفت.
به او گفتم هنری! تاکسی مترِ تو یازده تا نشان می دهد چرا ده تا حساب کردی؟
او پاسخ داد: "آقا، من یک راننده تاکسی هستم، در واقع باید شما را مستقیم به مقصد می رساندم. از آنجا که محل دقیق را بلد نبودم، مجبور شدم دور ساختمان بگردم. اگر شما را مستقیم آورده بودم، می شد ده دلار."
سپس ادامه داد: "سنگاپور یک مقصد جهانی جهانگردی هست و آدمهای زیادی برای سفر های سه چهار روزه به اینجا می آیند. بعد از رد شدن از بخش گمرک و مهاجرت، اولین تجربه آنان معمولا راننده های تاکسی هستند، و اگر این تجربه خوب نباشد، سه چهار روز باقیمانده هم دلچسب و شیرین نخواهد بود."
او گفت: "جناب، من راننده تاکسی نیستم، من سفیر ملت سنگاپور هستم، یک سفیر بدون پاسپورت دیپلماتیک !"
به نظرم، او احتمالا تا بیش از کلاس هشتم درس نخونده بود،اما در نظر من او یک آدم حرفه ای بود و رفتارش سرافرازی و غرور در عملکرد و شخصیت رو منعکس کرد.
آن روز فهمیدم آدم برای اینکه حرفه ای باشد، به بیش از صلاحیت ها و مدارک حرفه ای نیاز دارد.
در یک جمله، این حرفه ای بودن همراه با رفتار و ارزش های انسانی است که تفاوت ها را مشخص می کند!
دانش، مهارت، پول، تحصیلات، همه بعد از آنها تعریف می شود. اول از همه، ملاک، ارزش های انسانی، صداقت، و درستکاری است.
حرفه ای گری به کاری نیست که دارید انجام میدهید، بلکه به این است که آن کار را چگونه انجام میدهید.
