مناظره دو گفتمان 2
مناظره دکتر درخشان و دکتر غنی نژاد در نخستین هفته اردیبهشت 1402 بحث و نظر زیاد و متنوعی در جامعه ایجاد کرد. از همه مهمتر شاید این مناظره از این جهت حائز اهمیت باشد که چنین مناظره ای با حضور همین اساتید در سال 1387 نیمه تمام ماند! و یکی از طرف مناظره در اعتراض به روند حاکم بر مدیریت گفنگو و مناظره صحنه را ترک کرد!!
مرور برخی مباحث و انتقادات مطرح شده در اینجا خالی از لطف نیست:
نگاه یک دانشجوی فلسفه به مناظره دکتر درخشان و دکتر غنی نژاد:
به نظرم این مناظره بیشتر از اینکه برای یه دانشجوی اقتصاد که در یک فضای پارادایمی مشخصی تربیت شده جذابیت داشته باشه برای دانشجوی فلسفه که سعی می کنه نگاه فراپارادایمی داشته باشه جذابیت داشت
من که حقیقتا از این جدل علمی لذت بردم
مباحث بیشتر از اون که رنگ و بوی فلسفه اقتصاد داشته باشه رنگ و بوی فلسفی داشت و تقابل دو نوع نگاه رو نشون می داد
نگاهی که علم رو مساوی science می دونه و هرحرفی خارج از پارادایم رایج علمی حاکم را حرفی غیرعلمی و ناشی از ایدئولوژی شخصی فرد تلقی می کنه
و نگاهی که سعی در نشان دادن بن بست های فکری پارادایم موجود دارد و به نقد آن میپردازد و با متصل شدن به اصول و مبانی فرا انسانی سعی در حل مسائل و این بن بست ها دارد ( نگاهی کاملا افلاطونی و کلاسیک)
مناظره دو شب پیش شباهت زیادی به مناظرات افلاطون با سوفسطائیان داشت ( سوفیست ها دانشمندها و رجل سیاسی و مؤثر زمان افلاطون بودن که حکم اعدام سقراط رو صادر کردن، و افلاطون شاگرد سقراط هست)
در بسیاری از مناظرات، افلاطون به تمسخر و نهیب میپردازه تا طرف مقابل رو از خواب جزمی بیدار کنه.
در نگاه اول بازنده مناظرات سقراط و افلاطون بودن و اکثریت پیروزی نهایی را از آن پرتاگوراس و گرگیاس و ... می دانستند
اما قضاوت یونانیان آن زمان با تاریخ متفاوت بود
در هر صورت هرآنکس که بخواهد نظم فکری انسانها را برهم بزند و آنها را از خواب جزمی پنداری بیدار کند خود به اتهام جزمی اندیشی طرد خواهد شد
این سرنوشتی است که اندیشمندان فراپارادایمی به آن دچار خواهند شد همچون ابراهیم ع که به شکستن بت های فکری و ظاهری میپردازد
که نه تنها توسط قدرت های نمرودی زمانه طرد شد بلکه حتی دوستانش بر آتش نمرودی هیزم افزودند
( ابراهیم پیش از آنکه پیامبر شود یک متفکر بود و بعد از جریان به آتش کشیده شدن به رسالت مبعوث شد)
حمیدرضا مقصودی
