الزامات گردشگری پایدار ١٦
نقطه آغاز اقتصاد مقاومتی می تواند از گردشگری باشد
هر کشوری به فراخور امکانات موجود، از جمله منابع زیرزمینی (نفت و گاز)، دانش فنی و تکنولوژیکی، نیروی انسانی متخصص و با مهارت بالا، زمین های قابل کشت زراعی و... سعی در جهت توسعه و ارتقای سطح زندگی افراد جامعه در مقایسه با سایر کشورها دارد. از سویی، با توجه به مصرف بالای انرژی در دنیا و نیاز روزافزون صنایع و اجتماع به انرژی های فسیلی و زیرزمینی، کشورهایی مانند ایران ـ که تولید‌کننده این سوخت ها هستند ـ به‌دلیل رو به اتمام بودن این انرژی ها دیگر نمی توانند کسب درآمدهای خود را به‌منظور سرمایه گذاری در پروژه های توسعه تنها به این محل درآمد متکی گردانند. از اینرو کشورها باید با شناسایی مزیت های بالقوه و بهره برداری به بهترین شکل از این مزیت های بالقوه و تبدیل آن به مزیت های بالفعل، در جهت توسعه و بالا بردن سطح رفاه اجتماعی گام بردارند. توجه به سایر ابعاد و زمینه ها که از جمله نقاط قوت این کشورهاست و به بهبود و ارتقای شاخص های توسعه در این کشورها می انجامد، لازم و ضروری است.
از جمله نقاط قوت و زمینه های بالقوه در جهت توسعه، توجه به گسترش جامع صنعت گردشگری است. صنعت گردشگری در بسیاری از کشورها به‌دلیل داشتن جاذبه های فراوان گردشگری و امکانات ایجاد شده مناسب برای بازدید گردشگران داخلی و خارجی، درآمد قابل توجهی را نصیب آنها میکند. این صنعت دارای جایگاه بالایی در جهت توسعه بوده و درآمد حاصل از آن، صرف پروژه های توسعه از جمله عمرانی، آموزشی و... میشود. با توجه بیشتر به این صنعت در ایران، میتوان با تأسی به اقتصاد درو نزا و اقتصاد مقاومتی ،ضمن رهایی از سیستم تک محصولی و جذب بالای گردشگران خارجی، با توجه به قدمت بسیار کهن ایران و وجود مکان های بسیار پرجاذبه مذهبی و تاریخی به جایگاه شایسته ای در بین سایر کشورهایی که به خوبی از این صنعت بهره برداری میکنند، دست یافت.
گردشگری در ایران با توجه به جاذبه های فراوان تاریخی، فرهنگی و طبیعی از اهمیت بالایی برخوردار است. پس از انقلاب اسلامی و وقوع جنگ تحمیلی، آهنگ ورود گردشگران خارجی با نوسانات فراوان روبرو شد، به‌طوری که از سال 1357 تا 1367 به شدت تنزل یافت و به حداقل ممکن رسید. اما پس از پایان جنگ تحمیلی، با توجه به ایجاد ثبات و امنیت و همچنین اجرای برنامه های توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی روند مذبور سیر صعودی به خود گرفت و از سال 1367 تا 1379 به‌طور متوسط سالانه حدود 50 درصد رشد داشت (تعداد گردشگران ورودی بین المللی از 70470 نفر در 1367 به 5/1 میلیون نفر در سال 1383 رسید. طبق گزارش «رقابت‌پذیری سفر و گردشگری 2013» از مجمع جهانی اقتصاد، این رقم به 3 میلیون و 354 هزار نفر در سال 1390 (2011) با رتبه 114 در بین 139 کشور جهان رسیده است[1]. ادامه سیر صعودی ورود گردشگران خارجی به کشور منوط به ایجاد زیرساخت های مناسب و همچنین حفظ و تقویت امنیت عینی و ذهنی در داخل و خارج از کشور است.
Letitia