سیر تاریخی تحول اهداف توسعه اقتصادی 12-قسمت پایانی
طبیعی است درجهانی که توزیع اولیه عادلانه ای حکمفرما نبوده است، عمل به تئوری های موجود اقتصاد توسعه موجب فاصله بیشتر میان فقرا و اغنیاء شود. شیاما چاران دوپ در این باره می نویسد: «شواهد نشان می دهد که توسعه اقتصادی در حالی که بدون شک یک موضوع ضروری است ولی می تواند به نتایج نامطلوبی منجر شود. توسعه اقتصادی باید زمینه ای برای اهداف معین اجتماعی را فراهم نماید. نرخ های رشد GNP و درآمد سرانه، اغلب فریبنده است و نمای زشت فقر وبدبختی مردم را پنهان می کند».
توجه به نتایج ناگوار اقتصادی حاصل از توسعه لیبرالی و گسترش روزافزون فقر سبب شده است تا اندیشمندان اقتصادی به این نتیجه برسند که باید در اهداف توسعه تجدید نظر کرد. محبوب الحق در این باره می نویسد: «در همین ده سال اخیر است که توجه ما به تدریج به این معطوف شده است که توسعه برای که و به نفع چه کسی است، و در جستجوی واقعیت ها از رشد تولید ناخالص ملی فراتر رفته ایم. نخستین بار است که باز هم با بی میلی باور نکردنی می پذیریم که در بسیاری از کشورها تولید ناخالص ملی می تواند افزایش یابد اما زندگانی مردم بدتر شود. اکنون توجه ما به نیازهای اساسی انسان، به سیمای فقر و به وضعیت 40 درصدی از جامعه که در پایین ترین سطح درآمد هستند و غالباً توسعه از بالای سرآنها می گذرد معطوف می گردد... نهایتاً هم اکنون این اصل مسلم را می پذیریم که هدف غایی توسعه رفاه و بهروزی انسان است و نه ارقام تولید ناخالص ملی».
بنابر آنچه که در چندین نوشتار اخیر بیان شد به نظر می رسد بازنگری در اهداف توسعه ضرورتی انکار ناپذیر است. چرا که اهداف است که خطمشی ها و مسیر حرکت را مشخص می کند. لذا باید با تجدیدنظر در اهداف توسعه، مسیر و روش ها را نیز تغییر دهیم و طرحی نو دراندازیم تا بتوانیم از اشکالات موجود توسعه با اهداف و روش فعلی برهیم و اشتباهات گذشتگان را تکرار نکنیم.
