مصاحبه با نشریه پیام زن

مصاحبه ذیل بهمن ماه با نشریه پیام زن انجام شده است:

به بهانه هفته درختکاری...

تهران شهری سواره یا پیاده !!

 حال و روز تهران امروز بسیار بد است. پر ترافیک، پر سر و صدا و پر از آلودگی های جور واجور!! که خیلی ها را نمیشود گفت!!

اما بحث من در خصوص تهران سواره است! تهران سواره یعنی جایی که برای ماشین ها و راحتی عبور آن ساخته شده است. پیش از این در چند مصاحبه و نوشته علمی به آن پرداختیم که نه تنها تهران و مابقی شهرهای ایران از الگوی اسلامی ایرانی در شهرسازی پیروی نمی کند بلکه از هیچ الگویی پیروی نکرده است!!

شاید برای آنانی که کمتر به تهران آمده اند این جملات اندکی غریب باشد ولی برای مردمانی که در این شهر پرهیاهو زندگی می کنند و یا به هر دلیلی مجبورند به این شهر رفت و آمد داشته باشند، روشن است که شهر تهران برای عابران ساخته نشده بلکه برای این ساخته شده که وسایل نقلیه اعم از موتور و ماشین و اتوبوس و مینی بوس و ... در آن به سهولت عبور و مرور داشته باشند!

خیلی دوست دارم دست شهردار محترم مناطق مختلف تهران را بگیرم و با هم در نقاط مختلف منطقه ای که تحت مدیریت ایشان است قدم بزنیم.اگر پس از قدم زدن در چند نقطه شلوغ و پرازدحام، از دست عبور وسایل نقلیه جان سالم به در بردیم! از ایشان سؤال کنم که چرا هیچگاه به این فکر نیافتاده است که کمی در منطقه تحت امر خود اندکی قدم بزند و مشکل عبور عابران را بیابد. عابرانی که اغلب از روی ناچاری عابر هستند و الا با این وضع و توصیف هیچگاه به خود اجازه نمی دهند پیاده مسیری را طی کنند چراکه یا میهمان دود غلیظ و آزار دهنده وسایل نقلیه غیر استاندارد در خیابان ها هستند و یا میهمان نزولات جوی و زمینی! زمینی از این منطر که همان وسایل نقلیه با بی مبالاتی و بی ملاحظه گی تمام نزولات جوی که بر زمین جاری است را با ویراژی نثار لباس های عابران عبوری و پیاده می کنند و این داستان هر روز شهرمان تهران است!!

این در حالی است که در بسیاری از موارد که گرفتار باران و برف شدید هستید  با شعف فراوان پیاده رویی را مشاهده می کنید که در تعارض ساخت و سازها و گرفتار داربست های رنگارنگ  و یا پارک خودرو و موتور سیکلت و ... نیست و با خوشحالی تمام به پیاده رو پناه می آورید تا قدری از گل و لایی که توسط ماشین های عبوری گرفتار آن شده اید خلاصی یابید. خود را به پیاده رو می رسانید و پیش می روید غافل از اینکه کمی جلوتر سیلابی پیاده رو را فرا گرفته که نه می توانید از آن عبور کنید و نه  بواسطه پارک متراکم خودرو در کنار پیاده رو، راهی به خیابان با تمام مخاطراتی که ذکر شد دارید!! مجبور می شوید راهی که از پیاده رو رفتید را کامل برگردید و گام در خیابانی گذارید که لحظاتی قبل از آن گریخته بودید!!

روز درخت کاری و هفته درختکاری هم بهانه ای بیش نیست برای اینکه بروید در اطراف تهران،در ختی بکارید تا هم سنت نبوی را احیا کرده باشید و هم به محیط زیست وفادار بمانید.آنجا همانجایی است که فقط سالی یک بار آن هم روز سیزدهم فروردین(تازه آن هم اگر در تهران باشید) می توانید به آنجا بروید و نفسی بکشید. البته چون آن روز خاص، همه مردم تهران درست در همان جاها که درختکاری شده و سرسبز است نفس می کشند(گاهی هم به صورت متراکم سیگار و قلیان می کشند!!) از شلوغی و پرازدحامی نفس کم می آورید برای کشیدن!

خلاصه اینکه هرچقدر هم درختکاری را در این روزها ارج بنهیم ، وضعیت ساخت و ساز در تهران تغییر محسوسی نمی کند. سوداگری در تهران ریشه دوانده و تفکر سرمایه داری شهر را قبضه کرده است. صحبت از درخت و سبزه و باغ و گیاه ، در شهر تهران تقریبا از منظر مدیریت شهری نوعی شعر و شاعری است !! و شاید بخشی از این تفکر را ما رقم زدیم. با انتخاب های غلطمان برای شورا شهر.

شورای شهرمان بیشتر به یک اتحادیه ورزشی می ماند تا پارلمان شهری!! و چرایی اش را من هنوز نفهمیده ام!! اشتیاق وصف ناپذیر سلبریتی ها و خوانندگان و ورزشکاران المپیکی را برای حضور در پارلمان های مختلف نمی توانم هضم کنم!! همان هایی که هر کدام  سرجای خودشان و در تخصص های خود می توانند سرمایه بزرگ اجتماعی کشور باشند، ولی با حضور در مراکز تخصصی هم برای خود  در دسر آفرین اند و هم برای جامعه. و شگفتا از مردمانی که آنان را برای این امر خطیر و مهم انتخاب می کنند!! مشکلات شهری بی حد و حصرند و بی پایان اما برای اینکه تهران قدری قابل زندگی شود باید کاری کرد. باید برای تهران کاری کرد که روزی اهواز در تهران تکرار نشود!! باید به فریاد تهران رسید تا تهران خوزستان نشود. حل معظل آلودگی پیش کش شما، کاری کنید در تهران بتوانیم راه برویم!! برای پیاده روی تهران کاری کنیم. بهترین تشویق برای گسترش پیاده روی در تهران و استفاده از حمل و نقل عمومی، ضمن حمایت از مترو و وسایل حمل و نقل عمومی استاندارد، ساختن مسیرهایی سبز و مطمئن برای پیاده روی ایمن عابران است.

اکنون عابران و مردمانی که به اجبار پیاده روی می کنند در تهران ناراحت اند و باز هم باید بگوییم : تهران شهری سواره ساخته شده است نه پیاده!!

به امید روزی که تهران برای  « پیاده »  ساخته شود!

شهوترانی با انسان و جامعه چه می‌کند؟

شرافت و شهامت و شجاعت‏ روح در همه کس رشد نمى‌کند. عزّت و آزادگى و عدالت‌خواهى و خیرخواه بشر بودن در همه کس رشد ندارد. در انسان شهوتران و عیّاش، اینها رو به زبونى و فرسودگى مى‌روند؛ در انسان از خود گذشته و از تن رهیده رشد مى‌کنند.

و لذا در آنجا که انسان به شهوت و عیش و نوش گراییده است، همه سجایاى انسانى مرده است و انسان در لجن سیّئات اخلاقى فرو رفته است و بدان سبب جامعه و انسان‌ها در راه سقوط مى‌افتند.

اولیاى حقّ حتّى از بسیارى از لذّات مباح چشم مى‌پوشیدند و از گرفتارى در لذّات حلال نیز پرهیز داشتند، زیرا مى‌دانستند آنجا که انسان پاى‌بند لذّت شد تعالى روح از او گرفته مى‌شود چه رسد به آنجا که پاى‌بند گناه باشد.

 استاد مطهری، علل گرایش به مادّیگری، ص177 (با تلخیص)

تمدن کهن ما...

امروز ما در جهانی زندگی می‌کنیم که در آن ظلم و ستم یه جای عدالت و شفقت، منافع شخصی به جای منافع جمعی، تفرقه به جای اتحاد، استعمار و استثمار به جای کمک و دستگیری، جنگ افروزی به جای صلح طلبی، خشونت به جای مدارا و سبک زندگی مادی به جای سبک زندگی دینی و معنوی نشسته است. این در حالی است که ما یک میراث فرهنگی و تمدن غنی و بسیار ارزشمند برخاسته از اسلام ناب محمدی (ص) را در اختیار داریم که می‌تواند برای مسائل و مشکلات جهان امروز راه حل ارائه کند و این ظرفیت در جهان فعلی می تواند مبنایی برای پی ریزی تمدن نوین اسلامی باشد...

ما برای تحقق این امر مقدس چه کرده ایم؟ چه اقدام عملی در راستای تحقق این خواسته برداشته ایم؟ آیا زمان آن قرا نرسیده است که برتری و کارآمدی این تمدن کهن به رخ جهانیان مستبد و مستکبر کشیده شود؟ اگر پاسخ مثبت است با چه اقدام عملی این مهم ممکن خواهد شد؟...